တကယ့္အခ်စ္ဆိုတာ

အလုပ္မ်ားတဲ့ မနက္ခင္းတစ္ခု (၈)နာရီခဲြအခ်ိန္ေလာက္မွာ အသက္(၈ဝ)ေက်ာ္ အဘိုးအိုတစ္ဦး ေဆးရံုကို အေလာတႀကီး ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဘိုးအိုဟာ ခ်ဳပ္ရိုးျဖည္ဖို႔ ေရာက္လာတာျဖစ္တယ္။ ဆရာဝန္ခဲြခန္းဝင္ေနလို႔ အဘိုးအိုဟာ ဆရာဝန္ကို ထိုင္ေစာင့္ရင္း နာရီတၾကည့္ၾကည့္ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အဘိုးအိုအလ်င္စလို ျဖစ္ေနတာကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မလည္း အလုပ္သိပ္မမ်ားတာနဲ႔ အဘိုးအိုကိုခ်ဳပ္ရိုးျဖည္ေပးဖို႔ ေခၚလိုက္တယ္။ အနာေပၚက ပတ္တီးကို တစ္ထပ္ခ်င္းျဖည္ခ်ေနခ်ိန္ အဘိုးအိုကို ကၽြန္မ ေမးလိုက္မိတယ္။

"အဘုိး... အဘိုးၾကည့္ရတာ အလ်င္လိုေနတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"

"ဟုတ္တယ္ သမီး... ၉နာရီမွာ အဘိုးလူတစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်ိန္းထားလို႔ပါ"

အလုပ္လုပ္စရာမလိုတဲ့ အသက္(၈ဝ)ေက်ာ္ အဘိုးအိုတစ္ဦးဟာ ဘာအတြက္နဲ႔ အလ်င္လိုေနသလဲလို႔ ကၽြန္မ သိလိုစိတ္နဲ႔ေမးေတာ့ အဘိုးအိုက "ဟုတ္တယ္....မနက္(၉)နာရီမွာ လူအိုရံုအေရာက္သြားၿပီး အဘြားအိုနဲ႔ မနက္စာအတူစားမလို႔ပါ"

"ေအာ္... အဘြားက လူအိုရံုေရာက္ေနတာလား?"

"သက္ႀကီးေရာဂါျဖစ္လို႔ လူအိုရံုေရာက္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားပါၿပီ"

ႀကိဳးျဖည္ရင္း ကၽြန္မနာရီကိုၾကည့္လိုက္တယ္ "အဘိုး ေနာက္က်လိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ အဘြားစိတ္ပူမွာ စုိးရိမ္လား?"

"ရပါတယ္.... အဘိုးကို သူမမွတ္မိတာ ၅ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ။ အဘိုးေရာက္တယ္ မေရာက္ဘူးဆိုတာ သူသိေတာင္ မသိေတာ့ဘူး"

"အဘိုးကို သူ မမွတ္မိတာ ငါးႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ! ဒါနဲ႔မ်ား အဘိုးက မနက္တိုင္း သြားေသးတယ္ေနာ္" ကၽြန္မ တအံတၾသေမးေတာ့ အဘိုးအိုက ကၽြန္မရဲ႕လက္ကိုပုတ္ၿပီး အၿပံဳးနဲ႔ေျဖတယ္။

"အဘိုးကို သူ မသိေပမယ့္ သူ႔ကို အဘိုးသိတယ္ေလ.. ဒါဆို လံုေလာက္ၿပီေပါ့"

ခ်ဳပ္ရိုးျဖည္ၿပီး တျဖည္းျဖည္း လွည့္ထြက္သြားတဲ့ အဘိုးအိုရဲ႕ေနာက္ေက်ာပံုရိပ္ကို ၾကည့္ရင္း ကၽြန္မ မ်က္ရည္ဝဲမိတယ္။ ဒါကပဲ ကၽြန္မလိုခ်င္တဲ့ အခ်စ္ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။

တကယ့္အခ်စ္ဆိုတာ ခႏၶာတင္မက ရိုမန္တစ္ဆန္တဲ့ အေျပာအဆိုတင္ မကပါဘူး။ တကယ့္အခ်စ္ဆိုတာ လက္ခံတာျဖစ္တယ္။ အရင္က သူ႔ကိုလက္ခံတယ္။ အခုလည္း သူ႔ကိုလက္ခံတယ္။ ေနာင္လည္း သူ႔ကို လက္ခံတာျဖစ္တယ္။

အရင္က သူဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ခံခဲ့တယ္။
အခုလည္း သူဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ခံတယ္။
ေနာင္လည္း သူဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန လက္ခံတယ္။
ဒါဟာ တကယ့္အခ်စ္ျဖစ္တယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့အခ်စ္ျဖစ္တယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့လူဟာ အေကာင္းခ်ည္းပဲ လိုခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး.....

http://space.atmovies.com.tw/space/space.cfm?action=data&type=clist&CID=GB&sid=290763&mid=0&page=15

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။